Ἄειντι ντέ. Τοὺ ξέρουμι ὅλ’ στοὺ χουργιό. Εἶνι ἡ λάκκους σύνουρου μὶ τοὺ τζιαντὲ καθὼς σιβαίνουμι στοὺ χουργιό. Κι ἰπειδὴς εἶνι ντὶπ κουντὰ στοὺ χουργιό, τοὺ λέμι Κουντουλάκκ’. Ἔφτανι ὡς τὰ Τσακνάθκα, πίσου ἀπ’ τ’Μαντρινιά, στ’Χατζημήτσ’ κι ὡς στὰ λακκούδγια ‘πτούν ἉηΛιᾶ κι κάτ’.
Στοὺ Κουντουλάκκ’ ἔπλυναν οἱ μάννιζμας τὰ στρουσίδγια, στράνια, σκτχιά, τσέργις, μαλλιὰ κι ὅ,τ’ ἄλλου. Ἔβαναν καζάν’ κι ἔβραζαν νιρὸ ἀπ’ τοὺ λάκκου τνἄνοιξ’ φόντας εἶχι νιρὸ μπόλκου. Πιρνοῦσι τοὺ Γκιφύρ’, ἔπιφτι στ’μπουλντοῦκα κι τραβοῦσι Ἀκατνὸ Συρτό, τ’Σιλιμάν’ τοὺ κθάρ’, κατ’Τσάγκαρ’ κι σιακάτ’. Ἰκεῖ ἔπιζάμι τοὺ χειμῶνα π’κατέβαζι πουλὺ νιρό. Ἔμ νουτούσαμι κιόλαντς κι πάηνάμι στοὺ σπίτ’ κι δώστου μάλλουμα.
Ὅμους, τὶ νὰ σᾶς πῶ; Κάθι φουρὰ ἁπ’ τοὺ γλέπου τώραϊας, σὰν κάτ’ δὲ μι ἀρέζ’.
Ὅπους ‘νἔπαθα κι ἄλλις φουρές, ἔτσιας κι μιτιαὐτό. Εἶδα εἴνουρου, κι τὶ νὰ σᾶς λέου! Ἦταν πάλι ὅλ’ οἱ παλιοί μας οἱ παπποῦδις. Οὕλου τὰ παλιὰ γλέπου στὰ εἴνουραμ’. Φαντάσ’ ἀκόμα γλέπου κι τὰ παλιά μας τὰ σπίτχια κι ὄχ’ ἰτούτουϊας τοὺ κινούργιου μιτὰ ἀπ’ τοὺν σεισμὸ τ’1995! Ἦταν ἁπ’ λέτι οἱ παπποῦδις, ὅπους κι τςἄλλις τςφουρές.
Ἰὰ σὰν πχοιοὶ ἦταν. Μόνου π’γένουνταν λίγου παλιὰ αὐτόϊας.
«Οἱ δγυὸ παπάδις μας παπαΝικόλας κι παπαΧρήσους. Τςἀλνοὺς θὰ τς πάρου μὶ ‘νἀράδα, ὅπους πααίν’ οἱ μαχαλάδις στοὺ χουργιό. Ἦταν οἱ Γκουβράδις, Γκουβρουχαρίσ’, Γκουβρουκώτσιους, Γκουβρουντιώνας, Γκουβρουζιώγας κι τὰ πιδγιάτ’ Γκουβρουνικόλας, Γκουβρουνάτσιους μιρακλῆς στοὺ χουρὸ κι στοὺ τραγούδ’ κι Γκουβρουλίας, Ἀριδουϊάνντς, Βέτας, ἡ Ντιόντιους τςΧρυσούλους, Καβρουχιλλέας, Λοιπόντς κι ἡ γιόςτ’ ἡ Χαρίσ’, Παδημητρουχιλλέας, Σταθουνικόλας κι ἡ γιόςτ’ ἡ Σταθουγιώρς, Μιχαλουζιώγας κι ἡ ἀδιρφόςτ’ ἡ Μιχάλτς,Τζουκουϊάνντς, ἡ Γκισιλούλτς, Τζουκουτζήμους, Τζουκουβασίλτς, Κουτουλουχαρίσ’ κι ἡ γιόςτ’ ἡ Κουτουλουβαγγέλτς, Μαστρουγιώρς κι ἡ γιόςτ’ ἡ Λάμπρους, παπποῦς Μπατσιακουβασίλτς κι ἡ γιόςτ’ Μπατσιακαντώντς, Μπακα-λαντώντς, Γκαλτσουζιώγας κι τ’ἀδέρφχιατ’ Γκαλτσουνάτσιους κι Γκαλτσουχρήσους, Κουτουλουνικόλας,Κουτουλουκώτσιους, Ναστάσς, Γκουβρουγιώργους, Γκουβρου-δημήτρης, Ζιακουθουμᾶς κι Ζιακαντρέας, ἡ Τζιαντουϊάνντς, Τσακναντρέας,Τρατσουμήτρους,Τρατσουνάτσιους,Τρατσουδημητράκς, Γκουτσιουνου-θμνιους, Γκουριαμουβαγγέλτς, ἡ μπάρμπαζμ’ ἡ Πουστόλτς, Λυκουμήκας, Ἀλέξς, Ἀλιξουτζιμουζιώγας,Παδημητραντώντς, Κουτουλουϊάνντς, ἡ Παδημητρουζιώγας κι ἡ Παδημητρουνικόλας.
Τώρα πααίνουμι ἀπ’ ‘μπλατέα κι σιαπάν. Ἦταν ἡ Τσαμουλιόλιους κι ἡ γιόςτ’ ἡ Τσαμουϊάνντς, Μακρυαννουβασίλτς, Βάϊους, Γούλας, ἡ παπποῦζμ’ ἡ Στέργιους κι ἡ μπάρμπαζμ’ ἡ Νικόλας, Πασκάλτς μὶ τοὺ καμίν’, Μήκας κι τὰ πιδγιάτ’ Χιλλέας, Γιώργους κι Κώτσιους μὶ τοὺ ταξί, Τζιουνουζιώγας, Τζιουνουβάγγιλους, Τζιουνουμήτσιους, Τζιουνουλίας, Κρανουλίας, Βασίλτς ἡ Τσίλτς, Παπαχαρσουκώτσιους, Τζιουτζιουγκουντῆς, Γιώργους ἡ Γκουμπζᾶς, Σταθουβασίλτς, Ἀνέστς, Τσιουτσιου-λουϊάνντς, Γκουντουβᾶς, Μπιτζάρας, Γιώρς ἡ Λιπιτᾶς, Γκιατουϊάνντς κι ἡ γιόςτ’ ἡ Γκιατουζιώγας, Τζικουβαγγέλτς κι ὅλ’ οἱ Τζικάδις, Χαϊνταρουκώτσιους π’ χόριβι ἀμπρουστὰ τ’ἉηΒασιλειοῦ μὶ ‘νξυλουμαχαίρα, Σταθαντώντς’, Στάθς, Σκαριμπουγκουντῆς, Ξινουϊάνντς, Ξινουβασιλάκς, τ’ παπἈντών’ Χρηστάκς κι Κώτσιους, Θουδουρουϊάνντς, ἡ Τσιάτσιους, ἡ Γραμματκὸς μπάρμπαΚώτσιους, οἱ δάσκαλ’ Γιάνντς, Λίας κι ἡ Γραμματκός, Παπαντουνουκώτσιους, Καραθουμᾶς, Νατσιουθουμᾶς ἡ κλητήρας, Τσιουβάκας κι τὰ πιδγιάτ’ Τσιουβακουσπύρους κι Φίλππας, Τσινίκας, Καβρουνικόλας, Καβρουϊάνντς, Καβρουβαγγέλτς μὶ τςμουστάκιςτ’, Φακουβαγγέλτς κι Φακουνάτσιους ντὶπ ἀπάν’ στ’ Ράχ’. Σιαποῦ νὰ εἶντς τώρα ὅλ’ αὐτοί;
Ἀμπρουστὰ ἀμπρουστὰ ἦταν οἱ παπᾶδις κι ἡ Λίας ἡ δάσκαλους. Ἡ δάσκαλους ἴλιγι πάντουτις καλὰ λόϊα κι συμβουλὲς γιὰ τοὺ καλὸ τ’χουργιοῦ μας. Ἀμ’ κι αὐτὸς δὲν συμφουνοῦσι μὶ ὅλα αὐτάϊας τὰ παράξινα, ἁπ’ γένουντι.
Ἁπ’ λέτι τς εἶδα ὅλ’ μὶ σφαϊό, νὰ οὐχταλιοῦντι κι νὰ λέν’ γιὰ τοὺ κακὸ π’ μᾶς βρῆκι. Εἶδαν καναδγυὸ σντηλιόρασ’ τςπλημμύρις ἀπ’ αὐτοῦϊας σιακάτ’ κα’ τ’Λάρσα, κα’ ‘νἈθήνα, στ’Μάντρα. Πνίθκαν ἡ κουζμάκς, ζουντανὰ μὶ τὰ μαντριάτα, χουργιὰ οὑλόκληρα τςἦρθι τοὺ νιρὸ ἴσια μὶ τοὺν καβαλάρ’ ἀπ’ τὰ κιραμίδγια, δὲ φαίνουνταν καντίπουτας, τςπῆρι σβάρνα τςδρόμ’ κι τὰ γκιφύργιατς. Γιόμπσαν τὰ λυκουκάναλατς κι ἅπλουσι τοὺ νιρὸ ὅπ’ ἦταν κι παλιότιρα ἁπ’ ἦταν λίμνις. Ξέρ’ τοὺ νιρὸ τοὺν δρόμουτ’. Ν’ἀλπᾶσι τοὺν κουζμάκ’ ἀπ’ ἔχασι ν’ἀράδατ’ στὰ χουράφχιατς γιουμᾶτα ἀμμουχάλκου, ἀ κι στὰ ζουντανάτς π’τςχάθκαν. Ποῦ νὰ σκώσν κιφάλ’ κι νὰ δοῦν ἥλιουν οἱ καημέν’!
Τώρα ἰδῶ στοὺ Κουντουλάκ’ τοὺ θκόμας κάναν κιρὸ κατέβαζι πουλὺ νιρό. Ἔφτανι κι ὡς σνἈστυνουμία τοὺ νιρό. Ἰμεῖς τὰ πιδγιὰ τοὺ χάζιβάμι. Κι τοὺ γκιφύρ, ἰτότι, μό ρα τοὺ γκούρλουνι τοὺ νιρό, καβάλκιβι ἀποὺ ἀπάνουτ’. Κι ἡ μπουλντοῦκα ἔβαζι βουΐ κι ἀκούουνταν μέχρι ἀπάν’ τὰ σπίτχια μας. Τώρα, ρὰ πιδγιά, τοὺ γύρσιτι σιακάτ’ κα’ τςΧαλκιόπις κι στ’Καλόηρ’ τοὺ μπγιάδ’. Ἔφκιασέτι κι ἕνα τσιμιντένιου αὐλάκ’ κι σανπόσου χουράει τοὺ ἔρμουτ’; Ἀλλὰ ὅμους λέου, ἀργάει ἀ κι δὲν δὲν ἀργάει νὰ γέν’ τοὺ κακό, σὰν αὐτοῦϊας σιακάτ’ κα’ τ’Λάρσα, ὕστιρα ἀποὺ κάνα ἱβδουμηνταριὰ χρόνια ἀ κι παραπάν’!
Εἴδιτι τὶ ἴλιγάμι κάναν κιρό; Ἀ Λάρσα, σ’εἶδα κι λαχτάρσα….
Νὰ φλάγ’ ἡ Θιὸς τοὺν κουσμάκ’!
Αὐτάϊας ἤθιλνα νὰ γράψου, ἀκόμα ἀφόντας τοὺ προυτόειδα,
νὰ μὶ σχουρνᾶτι κι μὶ τοὺ συμπάθχιου δηλαδής.
11.4.2024
ἀρνιμα.