Οἱ μαναχὲς οἱ μάννις!
Μὶ ρώτηξι ἡ μάνναμ’ (τώρα τς μπρὸς πιρπατάει τὰ 88) προυτοῦ τ’ἉηΒασιλιοῦ, σὰν τὶ θἄφκιανα κι ἂν θὰ πάηνα στοὺ χουργιὸ ‘μ Προυτουχρουνιά. Ἔ τ’ λέου, ρὰ μάννα, σιαποῦ θὰ μὶ φέξ’ κι σιαποῦ θὰ μὶ νυχτώσ’ κι θὰ τηρήσου, σὰν τὶ θὰ φκιάσου.
Ἦρθι κι ἡ Προυτουχρουνιὰ κι τιλικὰ πήγαμι στοὺ χουργιὸ μὶ μνιὰ παρέα κι πρώτ’ δλιὰ ἔρξαμι τρισάϊ τς θκοί μας. Φόντας πήγαμι σπίτ’ χάρκι πουλὺ κι μὶ λιέει. -Ἔ εἶπα κι γὼ ἡ καημένουζμ’, ντὶπ τζιάμπα ἔφκιασα κι πίττα μὶ 18 ψημένα πέτουρα, ἰφέτους θὰ κάνου μαναχιάμ’ Προυτουχρουνιά, σὰν τΜήτρινα, τμάννα τΓιάνν’, ἀπ’ γράφ’ κι ἡ Παπαδγιαμάντς. Ἁμ’ κι ἰκείν’ ἡ φουκαρίνα, μάννα ἦταν, κι καρδουπουνοῦσι. Πῶς κι πῶς καρτιροῦσι χρόνια τοὺ γιότς τοὺ Γιάνν’ νὰ κουντουζγώσ’ ἀπ’ τὰ ξένα. Κι πάηνι κι τοὺν καρτιροῦσι μὶ τς ὧρις κάθι χρόνου τἉηΓιαννιοῦ κάτ’ στ’ στρουφὴ στοὺ τζιαντέ. Κι κείν’ τ’ χρουνιά, σὰ νὰ ἤξιρνι ἡ καημέν’ πθἄρχουνταν, ἔσκουξι κιόλας, Γιάνννννν’. Κι νὰ δῆς, ἀπ’ ἔρχουνταν ἡ Γιάνντς, κι νἀπάντσι, -Ἔ μάννα. Κι αὐτὴν τοὺν εἶπι, «Ἄει πιδάκιμ’, κι θὰ κρυώσ’ τοὺ φαΐ σ’».
-Ἔχ πιδίμ’ καλό. Καρτιροῦν οἱ μαναχὲς οἱ μάννις τέτχις μέρις, νὰ τς ἀνοίξν ‘μ πόρτα τς. Ἰγὼ ὅμους πάλι εἶπα κι τἄλλου. «Τοὺ πιδίμ’, ἀφόντας γίνκη παπακαλόηρους, δὲν ἀνήκ’ πχιὰ σὶ μένα, ἀλλὰ σν Ἰκκλησιά. Ἅμα δὲν μπουρέσς’ νὰ ρθῆς, τὶ νὰ κάνουμι, ἂς εἶνι κι ἔτσιας. Κι ἂν πάλι καταφέρς’ κι ρθῆς, Δόξα Τουν, ὀ ρά, χίλις φουρές!
ἀρ.νι.μα.
Μόλις ἀπέρασι κι ἡ Προυτουχρουνιὰ τ’ 2016.