Ο εκφοβισμός, η βία, το cyber builing, η ψυχολογική χειρίστη συμπεριφορά, η εμπάθεια και η συνεχή στοχοθέτηση ατόμων είναι στοιχεία που δείχνουν την ποιότητα των ανθρώπων, τις ψυχικές ανισορροπίες τους και την παιδεία μιας κοινωνίας. Είναι ίσως η επιθυμία να μην είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά αυτό που είναι οι άλλοι.
Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά από το να προσπαθήσουμε και προσεγγίζουμε την επιθυμία με λάθος τρόπο.
Ο εκφοβισμός σε οποιαδήποτε μορφή δεν είναι φαινόμενο μόνο των ημερών μας. Από παλιές εποχές οι βιασμοί, η εκμετάλλευση ανθρώπων, οι απειλές, η οικογενειακή βία, ο επαγγελματικός εκφοβισμός συνέβαιναν ακόμη πιο έντονα. Ο φόβος τους κρατούσε με το στόμα ερμητικά κλειστό. Τα κοινωνικά στάτους δεν επέτρεπαν να εκφραστούν ή να μιλήσουν για ζητήματα ταμπού. Έτσι η κατάσταση διαιωνιζόταν.
Στις ημέρες μας έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε πιο ξεκάθαρα και με τον τρόπο αυτό δίνει την ευκαιρία σε τέτοιες καταστάσεις να βρουν τη λύση τους. Η απελευθέρωση της έκφρασης, η αποδοχή ορισμένων κοινωνικών καταστάσεων, ο αγώνας για τα Δικαιώματα των ανθρώπων, βοήθησε στη δυνατότητα να μην σιωπούσε όταν χρειάζεται να φωνάξουμε.
Έρευνα μιας εγκληματολόγου σε βιαστές, μου διαφεύγει ποια, που και πότε, είχε ως θεωρητική απόρροια πως οι πράξεις τους προέρχονταν από την αμάθειά τους και την έλλειψη μορφώσεως. Θεωρούσαν εν ολίγοις πως αυτό που έκαναν δεν ήταν κακό. Μάλιστα θυμάμαι έντονα που έγραφε, οτι από τους 100 βιαστές, ήδη μέσα στη φυλακή, δύο μόνο το μετάνιωσαν. Από τους δύο, ο ένας το δικαιολόγησε. Οι θήτες είναι άνθρωποι που έμαθαν να συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο ή γεμάτοι δικά τους κενά και ψυχολογικά ζητήματα ίσως και δικές τους όμοιες εμπειρίες πράττουν ο,τι γράφτηκε στα κύτταρά τους.
Τα θύματα είναι άνθρωποι που δεν έμαθαν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, που δεν γνωρίζουν πως υπάρχει και η κακή πλευρά, αυτοί που δεν έμαθαν να βάζουν τα όρια των άλλων απέναντι τους και είναι φοβισμένοι, ανέχονται να υποφέρουν και δεν έχουν το σθένος να το αποκρούσουν. Έχουν μερίδιο ευθύνης ακριβώς όταν σιωπούν και γίνονται συνένοχοι. Τα θύματα έχουν παρόμοιο ψυχολογικό και κοινωνικό προφίλ μεταξύ τους και πολλοί θήτες ξέρουν πολλοί καλά τι κάνουν και που απευθύνονται.
Εξίσου επικίνδυνοι είναι και όσοι στηρίζουν με τη σιωπή ή το συμφέρον τέτοια περιστατικά και τα συντηρούν. Αυτοί είναι οι "παρατηρητές". Αυτοί που μετά από ένα τραγικό συμβάν λένε "ήταν καλό παιδί, δεν έδειχνε τίποτα". Σε τέτοια συμβάντα δείχνουν τη μόρφωση, την παιδεία και την Καλή προσωπικότητά τους οι άνθρωποι. Το "τα έχω καλά με όλους" αλλά επικαλύπτω την κάθε μορφή βίας είναι ακριβώς εκεί που πατάνε οι θήτες για να αναπτύσσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, λένε.
Το ίδιο εγκλωβισμένοι είναι θήτες και παρατηρητές, όσο και τα θύματα. Η διαφορά είναι μια, το θύμα έχει την ευκαιρία να σωθεί από αυτό που του συμβαίνει. Οι υπόλοιποι, όμως, Όχι.
Αναλογιστείτε: ίσως είστε οι επόμενοι θήτες, θύματα ή παρατηρητές. Δεν αφορά μόνο τους άλλους, κάποτε θα αφορά και εμάς.
Όταν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι συνάδελφοι, οι συνεργάτες, οι παρέες συντηρούν και στηρίζουν τέτοιες συμπεριφορές και τις επιτείνουν, καμία κοινωνία δεν θα εξελιχθεί. Τιποτα καλό δεν χτίζεται πάνω σε σαθρή βάση.
Την αδικία ούτε Θεός ούτε άνθρωπος τη δέχεται.
Λαμπροπούλου Βαια
Νηπιαγωγός