nikif27.12 4135 1«Εἴχάμι κάναν κιρὸ ἀντίκρυτα ἀπ’ τοὺ χουργιό μας τὰ Παλιὰ τ’ἀμπέλια, οὐπχάτ’ ἀπ’ τ’Μαντρινιά, κι δῶθι ἀπ’ τ’Μπαζανίκα. Ἔτσιας τοὔλιγάμι. Ἔπχιανι ἀποὺ τοὺ Τζιαντὲ στοὺ Κουντουλάκ΄ κι ἀνέβηνάμι τοῦ λάκκου λάκκου διξιὰ μιριά, ὡς τὰ Τσακνάθκα.

Εἶχι ἀπουμείν’ κι ἡ οὐνουμασία στοὺ Βακούφκου τ’ἀμπέλ’ στ’ μέσ’. Μέσα ὅμους στὰ Παλιὰ τ’ἀμπέλια εἶχι κι κάτ’ μηρακλήθκις καστανιὲς κι καρυές, μπδιές, γκουρτσές, κουρουμπλές, δαμασκνές, μπλιές, κυδουνιές, κι τρανά καραγάτσια. Ἅμα ἔπιρνι ἡ ἄνοιξ’ ἦταν χαρὰ Θιοῦ νὰ γλέπς αὐτὴν ‘ντουπουθισία στοὺ χουργιό μας. Ἀ ρα ἦταν κι γιουμάτου ἀηδόνια! Κι ἦταν χαριτουμένα. Κι τὰ χαίρουσαν. Πουλλὰ δέντρα ἰκείνουν τοὺν κιρὸ τὰ μέραζι ἡ Νουμαρχία. Ἡ Μιταξᾶς φόντας πιρίλαβι ἔφκιανι πουλλὰ τέτχοια γιὰ νὰ γιουμώσ’ ἡ τόπους. Οἱ θκοί μας ἤξιρναν μόνου ἀποὺ πρόβατα, γίδγια, βόδγια, πουρνάργια κι κέδρα. Φόντας ἦρθαν οἱ πρόσφυγ’, ἦταν μηρακλῆδις ἀνθρῶπ’ κι ἤξιρναν κι ἀποὺ δέντρα κι ἀποὺ μπαχτσέδγια.

Ὕστιρα τὶ τς ἦρθι μὶ τοὺν βλουημένου τοὺν ἀναδασμὸ κι τὰ ρήμαξαν ὅλα; Δὲν τς σταμάτσι καένας; Τέτχοιου στιφάν’ λουλουδάτου κατάντικρυς ἀπ’ τοὺ χουργιό! Ἅμ’ δὲν τοὺ χαλνᾶς. Ἂς τοὺ κρατοῦσαν σὰν χουργιανκὸ πάρκουν. Κι ἂς ἔπιρναν ὅσ’ ἤθιλναν κι ὅ,τ’ ἤθιλναν, κάστανα κι κουκόσις κι ὅ,τ’ χάλιβαν κι τραβοῦσι ἡ ψυχήτς. Τὶ τοὺ θέλτς τοὺ ἔρμουτ’. Τὰ λέμι τώρα π’δὲ γιατρεύουμι καντίπουτας.

Ἂς ποῦμι γιὰ τς καστανιές. Τςεἶχαν μισιακὲς ἀδιρφουπαίδγια, ἀξαδέρφχια κι πάηνι λέγουντα. Ὅσου μάκρυνι ἀπ’ τοὺν πρώτου τοὺν Τρανό, τόσου γένουνταν κι πχοιὸ πουλλὰ τὰ μοιράδγια. Ὅπους γίνιτι κι μὶ τςκληρουνουμνιές.

Εἶχι ἡ πατέραζμ’, ἡ Στέργιους ἡ Πιτσιλόπουλους, καστανιὰ κι τ’μέραζαν μὶ τὰ πιδγιὰ τς ἀδιρφῆςτ’ τς Κουντύλους, ἀπ’ ἦταν παντριμέν’ μὶ τοὺ Τζουκουνικόλα. Ἔφκιανάμι τςγκουγκουλίτσις, κι τςτζίνις ἀποὺ δγυὸ μοιράδγια. Ἔπιρνάμι ἕνα ἰμεῖς κιτἄλλου τοὺ μέραζαν οἱ Τζουκάδεις:ἡ Γκισιλούλτς, ἡ Τζουκουϊάνντς κι ἡ Τζουκουτζίμους.

Σὰν παραπάν’ ἀπ’ τς μπάμπους τς Στέργινας, τς Ἀλιξάθκις, τ’Λιάνα κιἀκουλτὰ μὶ τ’Κουτουλουνικόλα εἶχι ἡ Μαστρουγιώρς μισιακιὰ καστανιὰ μὶ τοὺν ἀνψιότ’ τοὺν Τζουκουβασίλ’. Αὐτὴν, τ'Κουτουλουνικόλα, ἔβγαζι τὰ χουντρύτιρα κάστανα.

Οἱ Ἀλιξάδεις εἶχαν δγυὸ καστανιές. Τς μέραζαν ἡ Ναστάης μὶ τοὺν ἀμψιότ’ τοὺν Κουκουνάτσιου, ἡ Γκαλτσουζιώγας, ἡ Γκαλτσουχρήσους κι ἡ Γκαλτσουνάτσιους. Καστανιὰ μέραζαν κι τὰ πιδγιὰ τ’Ἀλιξουτζίμου, ἡ Ἀλέξς κι ἡ Ἀλιξουτζιμουζιώγας. Σιαπέρα ἀπ’ τς Ἀλιξάδεις εἶχι μκρὴ καρυὰ ἡ μπαρμπαΚότσιους ἡ γραμματκός, ἀλλὰ ἦταν μπληγμέν’ μὶ τσαπουρνιές.

Οἱ Τζιαντουνάδεις τ’μέραζαν: ἡ παπποῦς ἡ Ἀντώντς ἡ Λοιπόντς, ἀποὺ εἶχει κι τοὺ νιρόμυλου κάτ’ στς Κατιρίντς τοὺ λάκκου, ἡ Τζιαντουνάτσιους τ’Ζιακουθουμᾶ κι τ’Ζιακαντρέα ἡ πατέρας, ἡ Τζιαντουϊάνντς κι ἡ μπάμπου ἡ Τζιαντουλιόλινα, ἀπ’ εἶχι τοὺ Λιάνα τοὺν Κότσιου κι ‘νΠανάϊου. Δίπλα ἀπ’ τ’Λιάνα εἶχι μκρὴ καρυὰ ἡ Γιώργους τ’Ναστάης. Ἀπ’ τν ἄλλ’ τ’μιριὰ ἀπ’ τοὺ Λάκκου κι ἀπάν’ ἀπ’ τς κυδουνιὲς εἶχι καρυὰ κι ἡ Τσιάτσιους, ἀλλὰ ἔφκιανι ντὶπ μκρὲς κουκόσις.

Εἶχαν κι οἱ Τζιουτζιάδεις κι τ’μέραζαν τ’ἀδιρφουπαίδγια: ἡ Τζιουτζιουγκουντῆς, ἡ Τσιουτσιουλουϊάνντς, ἡ Μπιτζάρας ἡ Τσέλιους, ἡ Τσιουτσιουλουγιώρς κι ἡ Γκουντουβᾶς ἡ Μήτρους. Ὅλ’ αὐτοὶ ἦταν Τζιουτζιάδεις.

Εἶχαν τρανὴ καστανιὰ κι οἱ Γκουβράδεις, Γκουβρουγιώργους κι Γκουβρουδημήτρης. Αὐτὴν μνιὰ φουρὰ τ’βάρσι κιραυνὸς κι ‘νἔσκσι τοὺν κουρμό. Οἱ Γκουβράδεις εἶχαν κι καρυὰ λίγου παρακάτ’ ἀπ’ ‘νκαστανιά τς.

Καρυὰ καλὴ εἶχι κι ἡ Ἀνέστς μὶ τς Τζικάδεις κι ἔφκιανι καλὲς κουκόσις. Καστανιὰ εἶχι κι ἡ Γκουριαμουβαγγέλτς μὶ ‘νἀδιρφήτ’ τ’Σταυρούδου ‘νΚουτουλουνικόλινα. Ἡ Γκουριάμας πάλι εἶχι τρανὴ καρυὰ στὰ μαντρουστάσιατ’ ἀπάν’ στ’ Γιάνν’ τ’ Λάκκα παρακεῖθι ἀπ’ τ’Σιδέρ’. Αὐτὴν θαρρῶ εἶντην ἀκόμα κι φαίνιτι κι ἀπ’ τοὺ χουργιό. Σάματις κι πχοιὸν ἀμπουδάει τώρα; Πχοιὸς πααίν’ σήμιρα στ’ Γιώρ’, κι στ’ Γιάνν’ κι στ’Βασίλ’ τ’Λάκκα; Ναὶ κουπάδγια, ναὶ στρούγγις, ναὶ σκλιά, ναὶ γκαγκαράτζα δὲν ἔχ’. Ὅλα γίνκαν μισαριές…

Καλὴ κι τρανὴ καρυὰ εἶχαν κι οἱ Γκουτσιουνάδις. Ἦταν ἰδώϊας ἀμπρουστὰ στὰ Παλιὰ τ’ἀμπέλια. Ὅταν ‘ντίναζαν γένουνταν πανηγύρ’ τρανό. Δίπλα ἀπ’ ‘ν τρανὴ εἶχι μκρότιρ’ καρυὰ κι ἡ Γκουτσιουνουνάτσινα, ἡΓούλας κι ἡΘύμνιους. Ἀποὺ δίπλα εἶχι καλὲς μπλιὲς ἡΚουτουλουϊάνντς. Κάτ’ ἀπ’ αὐτὸν εἶχι πιριβόλ’ μηρακλήθκου ἡ Χαϊνταρουκότσιους. Ἡ μπάμπου ἡ Χαϊνταρουκότσινα ἦταν μαναχιὰ ἀούτσα στοὺ χουργιό μας. Ἦταν πουλὺ μηρακλοῦ κι ἔξυπν’ γναῖκα. Εἶχι κι συρτὸ κι ἔβανι καλὸ μπαχτσέ. Πέρα μιριὰ ἀπ’ τοὺ Λάκκου εἶχι ἀμπέλ’ ἡ Τζιαντουϊάνντς κι εἶχι κι μνιὰ τρανὴ ξινουμπλιά.

Καλὴ κι τρανὴ καρυὰ εἶχαν κι οἱ Μηχαλάδεις στοὺ Μαναχὸ τ’ ἀμπέλ’ ἀπ’ τοὺ γήπιδου παραπέρα. Ἦταν ντὶπ ξιμουναχιαζμέν’ ἀπ’ ὅλις τς ἄλλις. Κα’ τοὺ 1959 ‘ν ἔκουψαν κι μάζιβάμι φουλιὲς ἀπ’ τὰ πλιά. Ὅταν σάπσι ἡ κουμμένους ἡ κουρμὸς κι κουντουζύγουσι σιαὐτὸν ἡ παπα Χρήσους μὶ τοὺ σιδηράλιτρου οὐργώνουντας ἔβγαλι τρία τφέκια. Ἦταν παραχουμένα ἀπ’ τ’ἀνταρτκά. Εἶχαν σαπίσ’ τὰ ξύλα τα, ἀλλὰ τὰ λυκουσίδηρα κρατοῦσαν κι τὰ πῆγι σνἈστυνουμία.

Ἰφτυχῶς π’δὲ βρῆκι τίπουτας βρουμουλίρις ματουμένις…

Τὶ θὰ τςἔφκιανάμι ἡ καημένουζμας; Θὰ μᾶς γένουνταν μαρμάγκα, κι χτικιό! Μό ρα τν ὑγειά μας νἄχουμι ὅλ’.

Δόξα Τουν μάνναμ’».

ἰχτὲ εἴχαμι τΒαγγιλτζμοῦ2020

ΧρόνιαπουλλὰστςΒαγγέλδις κι στςΒαγγιλίτσις

παπαδγιἈφρουδίτ’

κιἡγιόςτςἡ ἀρνιμα.

730 λέξεις.

ampeliamikr