Αθλητικά Δρώμενα/Αγώνες Δρόμου

Μια μέρα στο Emirates Stadium…

…εκεί που το ποδόσφαιρο είναι γιορτή!

...με ασπροκόκκινα κασκόλ κυρίως, που συμπληρώνονται από αρκετά κιτρινόμαυρα (της αντιπάλου Γουότφορντ), και σιγά-σιγά ο κόσμος γίνεται ποτάμι που εισδύει ορμητικά από όλους τους δρόμους που οδηγούν στο γήπεδο, σε κλίμα εφορίας και τραγουδιών υπέρ της ομάδας τους (σ’ αυτό βοηθούν και οι πρόχειρες μπυραρίες που έχουν στηθεί στα πέριξ, με τις μυρωδιές από τα burger να θυμίζουν -και σε κάτι- Ελλάδα…). Το μελαγχολικό Λονδίνο αλλάζει όψη, αφού "συνωμοτεί" ακόμη και ο ήλιος που σήμερα έλαμπε πρωτόγνωρα για τους εδώ παροικούντες, με τη θερμοκρασία να φτάνει τους 10-12 ^οC!

Το Emirates Stadium είναι ένα υπερσύγχρονο στάδιο που βρίσκεται στα ΒΑ του Λονδίνου, στην περιοχή Holloway, παραδόθηκε σε χρήση το 2006 και είναι χωρητικότητας 62.000 θεατών. Τα δυο κανόνια, το σήμα κατατεθέν της Άρσεναλ (εξ ου και «κανονιέρηδες») δεσπόζουν ΝΔ στον εξωτερικό χώρο και γίνονται σημείο αναφοράς για τις πρώτες φωτογραφήσεις και selfies…

Επανέρχομαι στα του αγώνα. Την ελπίδα μου να βρω ένα εισιτήριο -παρότι με είχαν προειδοποιήσει ότι αυτό είναι αδύνατον αν δεν έχεις κάρτα μέλους- την έσβησε η ταμπελίτσα SOLD OUT σε 2-3 προθήκες του γηπέδου. Την απόπειρά μου να ρωτήσω «χάου ματς» έναν που διαλαλούσε στο δρόμο «τίκετς», μου την έκοψε απότομα η απάντηση του «ουάν χάντρεντ πάουντς» (100 λίρες, δεν ξέρω αν το προσέξατε, τα …εγγλέζικα τα σκίζω!). Με ακολούθησε στη συνέχεια, κάτι έλεγε που δεν το καταλάβαινα, μάλλον κάποια …έκπτωση θα μου έκανε… Συνέχισα έτσι την περιπλάνησή μου, αποτυπώνοντας οπαδικές συμπεριφορές και τις συνθήκες εισόδου των φιλάθλων στο γήπεδο. Ο πρώτος έλεγχος γινότανε πριν τις σκάλες που οδηγούν στον υπερυψωμένο περιμετρικό χώρο του γηπέδου και αφορούσε κυρίως ανθρώπους με σακίδια ή φουσκωμένα μπουφάν. Κάποιοι δείχνανε και το εισιτήριο ή την κάρτα μέλους. Από έναν πλανόδιο προμηθεύτηκα ένα κασκόλ και ένα σκούφο με το σήμα της Άρσεναλ. Παρατήρησα ότι, όπως και όλα τα προϊόντα που είδα και στα επίσημα σημεία πώλησης στα κιόσκια πέριξ του γηπέδου, ήταν αυθεντικά με στάμπα της Άρσεναλ και barcode. Και made in U.K.  Απόλυτη κατοχύρωση του σήματος της ομάδας, με όποια τεράστια οικονομικά οφέλη για την ομάδα συνεπάγεται… (τι να συγκρίνεις).  Κατάφερα να περάσω το μπλόκο των σεκιουριτάδων χωρίς να με ενοχλήσει κανείς, φτάνοντας κοντά στο στάδιο, στις εισόδους των φιλάθλων. Εδώ ο έλεγχος ήταν εξονυχιστικός και με το εισιτήριο πάντα στο χέρι. Η εκτίμησή μου είναι ότι για την είσοδο στο γήπεδο θα πρέπει να απασχολήθηκαν περισσότεροι από 400-500 σεκιουριτάδες, πέραν των ένστολων αστυνομικών που επέβλεπαν διακριτικά. Δεν γνωρίζω βέβαια πόσοι αστυνομικοί βρίσκονταν εντός του γηπέδου, αλλά έχω την εντύπωση ότι ήταν λίγοι.

Τα παιχνίδι θα άρχιζε στις 1:30μμ (ώρα Ελλάδας 3:30), το γήπεδο είχε γεμίσει από τις 12:30.

Ώρα να περιεργαστώ εξωτερικά το γήπεδο... Ιδιαίτερα επιβλητικό. Το κάτω διάζωμα είναι επενδυμένο με μεταλλικές γιγαντοαφίσες των δημοφιλών (fans) ποδοσφαιριστών -διαχρονικά- της Άρσεναλ. Dennis Begkamp, David Seaman, George Armstrong, Charlie George, David O’Leary, μερικά από τα ονόματα που σημείωσα. Το επάνω και πιο φαρδύ διάζωμα καλύπτεται από τζάμι, που διακόπτεται και πάλι από γιγαντοαφίσες με γυρισμένες τις πλάτες ποδοσφαιριστών που πιάνονται από τους ώμους. Ανάμεσά τους βέβαια και οι αναγραφές της χορηγού εταιρείας Emirates (Airlines) Stadium. Εξωτερικά και βόρεια του σταδίου βρίσκεται το μουσείο της Άρσεναλ. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι οι επισκέψεις και οι ξεναγήσεις στο  Emirates Stadium υπόκεινται σε προκαθορισμένο καθημερινό πρόγραμμα, με τιμή εισιτηρίου ανά άτομο τις 20 αγγλικές λίρες (1 λίρα=1,32 ευρώ), πλέον 8 λίρες για την είσοδο στο μουσείο! Και να σκεφτεί κανείς, απ’ ότι έμαθα, οι προπονήσεις της ομάδας δεν γίνονται εκεί (το να δει κάποιος τους παίκτες της Άρσεναλ από κοντά σε προπόνηση, θα ήταν ένα σοβαρό κίνητρο να διαθέσει τις 20 λίρες).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε η ώρα και βρέθηκα να παρακολουθώ …ακουστικά το πρώτο ημίχρονο καθισμένος σε ένα πεζούλι έξω από το γήπεδο, βλέποντας σε πρώτο πλάνο την αφίσα του μεγάλου Μπέργκαμπ. Για τον αγώνα δεν είπα τίποτα. Κατ’ αρχάς αγωνίζονταν η Άρσεναλ με την Γουότφορντ σε νοκ-άουτ αγώνα της προημιτελικής φάσης του κυπέλλου Αγγλίας. Ζω τον παλμό του αγώνα, ακούγοντας επευφημίες, τραγούδια, παρατεταμένα χειροκροτήματα και λίγα «ουουου…». Από την έντασή τους υπολογίζω να έχει βάλει η Άρσεναλ 1-2 γκολ, η Άρσεναλ που ήταν και το μεγάλο φαβορί (στην premier league η Άρσεναλ είναι 3η στη βαθμολογία και η Γουότφορντ 13η). Η έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου με βρίσκει στο σπίτι, όπου καταφέρνω να συνδεθώ live με τον αγώνα. Βλέπω ότι έπεσα έξω αφού το σκορ ημιχρόνου ήταν στο 0-0... Να μην τα πολυλογώ η φιλοξενούμενη Γουότφορντ προηγήθηκε με 0-2 (το δεύτερο γκολ ήταν φοβερό), η Άρσεναλ παρά τη συντριπτική υπεροχή και κατοχή μπάλας, μείωσε μόλις στο 80+, έχασε ένα …άχαστο κάπου στο 90’ και …αποχαιρέτησε το κύπελλο με το τελικό 1-2! Έτρεξα και πάλι στο χώρο των δυο κεντρικών εξόδων του γηπέδου, να δω αντιδράσεις. Αμίλητοι οι περισσότεροι φίλαθλοι της Άρσεναλ, με τραγούδια οι φίλαθλοι της Γουότφορντ (τελικά απ’ ότι διάβασα ήταν περί τις 9.000, αφού η πόλη Γουότφορντ είναι σχεδόν προάστιο στα ΒΔ του Λονδίνου). Δίπλα-δίπλα όμως οι φίλαθλοι των δυο ομάδων, χωρίς να σημειωθεί το παραμικρό (τι να συγκρίνεις).

Το αποκορύφωμα της …διαφοράς νοοτροπίας -με εμάς- το είδα 1-1,5 ώρα μετά τη λήξη του αγώνα. Εκατοντάδες φίλαθλοι της Άρσεναλ περίμεναν υπομονετικά την αποχώρηση των παικτών τους για να τους επευφημήσουν και να τους ζητωκραυγάσουν (μετά από αποκλεισμό από υποδεέστερη ομάδα, φανταστείτε την αντίστοιχη εικόνα στην Ελλάδα!). Και το πλέον παράδοξο: μετά την αποχώρηση των παικτών από το γήπεδο με τα ΙΧ αυτοκίνητά τους και ανά λίγα μέτρα στον κεντρικό δρόμο μετά το γήπεδο, οι παίκτες σταματούν και υπογράφουν αυτόγραφα (ναι, και μετά από ήττα αποκλεισμού!). Στάθηκα τυχερός, αφού πέτυχα δυο στάσεις του Οζίλ -Mesut Özil- (αυτόν τον ήξερα και καλύτερα από τη Ρεάλ) για υπογραφή αυτόγραφων (φωτογραφικά δεν το πέτυχα και πολύ καλά, φταίξανε και τα φιμέ τζάμια της απαστράπτουσας MERCEDES).

Αυτά από το ποδοσφαιρικό Λονδίνο... Υψηλό επίπεδο οργάνωσης και υποδομών, χαώδης διαφορά στη συμπεριφορά των φιλάθλων! Ναι εκεί το ποδόσφαιρο είναι γιορτή!

Κατά τα λοιπά; (όχι κι όλα!) Ελλαδάρα είσαι μοναδική!  

ΥΓ. Θα πει κάποιος «και μας τις μας νοιάζει τι γίνεται στο Λονδίνο». Απλά βρέθηκα για λίγες μέρες στο Λονδίνο για οικογενειακούς λόγους, βλέπω τα νέα της Αποκριάς στην Κοζάνη -μέσω διαδικτύου-  και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα, ψιλοβαριέμαι είναι αλήθεια και είπα κάτι να γράψω, καταλήγοντας να ασχοληθώ με το σημερινό (χθεσινό 13/3) ποδοσφαιρικό αγώνα της Άρσεναλ, το γήπεδο της οποίας (το Emirates Stadium) βρίσκεται σε ευθεία απόσταση από το σπίτι που φιλοξενούμαι, περί τα 200-250 μ. (έτσι, για να εξηγηθεί και η αιτία…).

...από Λονδίνο 14/3/2016