Ἡ Παδημητρουνάτσιους 1873 μὶ τ’ Χρύσου εἶχαν πιδγιὰ τοὺν Παδημητραντών’ 1905, τ’ Γκαλτσουζιώγινα 1909, τοὺν Παδημητρουχιλλέα 1913, τοὺν Παδημητρουμήκα 1915, ‘ν Τσαμουϊάννινα 1918 κι τοὺν Θουμᾶ.
Ἀφουρμὴ γιαὐτάϊας ἀπ’ γράφου εἶνι μνιὰ ἰκδρουμὴ ποὺ πῆγαν ἀπάν’ στοὺν ἉϊΛιᾶ τὰ δασκαλούλια μὶ τοὺν δάσκαλου τς κα’ τοῦ 1938. Ἡ μάνναμ’ ἀπ’ ἦταν ἰτότις σν Τιτάρτ’ ‘ν τάξ’ δὲν πῆγι ἰκδρουμή. ‘Ν ἄλλ’ τ’ μέρα ὅμους ἡ δάσκαλους μὶ ‘ν κρανίσια τ’ βέργα ἔβαλι τὰ πράματα στ’ σειρά. Ἕνας ἕνας, ὅπχοιους δὲν εἶχι πααίν’ σν ἰκδρουμή, ἔβγηνι ὄξου κι τς ἔτρουγι κανουνικὰ ὅπ’ προυλάβισκνι ἡ πιδαγουγὸς τς βέργας!
Τοὺ σκουλειό μας προυπουλιμικῶς ἦταν ὅπ’ εἶνι σήμιρα ἡ Κοινότης μας, ἀφοῦ κι μεῖς θυμούμιστι π’ τουλιγάμι σχουλικὸν κήπουν κι εἶχι κι μνιὰ μυγδαλιὰ τρανή. Ἀκριβῶς ἀντίκρυτα ἦταν τοὺ σπίτ’ τς μπάμπους τς Στέργινας. Ἅμα ἡ μπάμπου πῆρι χαμπέρ’, ὅτ’ ἡ δάσκαλους λιάντζι μὶ τ’ βέργα τὰ πιδγιὰ π’ δὲν εἶχαν πααίν’ ἰκδρουμή, τραβάει ἴσια στοὺ σκουλειὸ κι τοὺν λάβιξι γιρά. «Δάσκαλι, τοὺν εἶπι, δὲν κάντς καλὰ π’ βαραίντς τὰ πιδγιὰ ἰπειδὴς δὲν ἦρθαν ἰχτὲ σν ἰκδρουμή». Ἡ δάσκαλους φώναξι τ’ μπάμπου τ’ Στέργινα νὰ φύγ’. Ἰτότις κι αὐτὴν τοὺν εἶπι κι ἄλλουν ἕναν λόγουν. «Νὰ θυμᾶσι, δάσκαλι, πότι βάρσις γιρὰ τοὺν Θουμᾶ τ’ Παδημητρουνάτσιου κι τοὺ πιδὶ ὕστιρα ἀπ’ αὐτόϊας πῆρι τρανὴ φρίξ’ κι σὶ λίγου πέθανι;» Ἔτσιας ὑπερασπίσκι τὰ πιδγιὰ ἡ ἀγράμματ’ ἡ μπάμπου.
Ἰὰ νὰ δῆς τὶ γένουνταν κα’ τοὺ 1938 στοὺ χουργιό μας. Μὴν εἴδιτι καένας καμνιὰ καταγγιλία;;;
Τώρα εἶνι μακαρίτδις ὅλ’. Θιὸς σχουρέστς.
25.1.2018
αρ.νι.μα.