Εκκλησιαστικά

Ε’. Έχει ή δεν έχει αιώνια Κόλασι και αιώνιο Παράδεισο; (του π. Νικηφόρου [5η συνέχεια])

nikiforos 2ΠΡΟΣ τὸ τέλος τῆς ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίας του ὁ Χριστὸς κάμνει λόγο μὲ μιὰ ὑπέροχη εἰκόνα γιὰ τὴν στενὴ καὶ τὴν πλατεία πύλη, γιὰ τὸν στενὸ καὶ γιὰ τὸν εὐρύχωρο δρόμο. Προτρέπει δὲ τοὺς ἀκροατάς του ὅλων τῶν αἰώνων νὰ εἰσέρχωνται ἀπὸ τὴν στενὴ πύλη, διότι ἡ φαρδειὰ πύλη μὲ τὸν εὐρύχωρο δρόμο της δυστυχῶς ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια.
Ἐνῶ ἡ στενὴ πύλη καὶ ἡ τεθλιμμένη ὁδὸς ὁδηγοῦν στὴν ζωή, (Ματθαίου 7,13-15). Αὐτὲς οἱ δύο πῦλες καὶ οἱ δύο δρόμοι μποροῦν νὰ ὀνομασθοῦν ὁδὸς Βασιλείας καὶ ὁδὸς Ἀπωλείας. Καὶ τὰ δύο ζεύγη ὁδῶν καὶ πυλῶν εἶναι ὑπόθεσι ζωῆς. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ μὲ κατάληξι τὴν αἰώνια Βασιλεία του καὶ ἡ Κοσμικὴ ζωὴ μὲ περιεχόμενο τὶς συνταγὲς τοῦ Πονηροῦ καὶ μὲ κατάληξι τὴν αἰώνια Ἀπώλεια.

Τὸ τέλος τῶν δύο δρόμων καὶ τῶν δύο πυλῶν, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε δὲν τὸ θέλουμε, εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε δὲν μᾶς ἀρέσει, εἴτε τὸ πιστεύουμε εἴτε δὲν τὸ πιστεύουμε, θὰ εἶναι τὸ ἀκριβὸ ζητούμενο τῆς κάθε ψυχῆς. «Μιλῆστε μας γιὰ τὸ τέλος», ἦταν τὸ θέμα κάποιου ἀγαπητοῦ μου ἱεροκήρυκα κάποτε. Οἱ μωρὲς Παρθένες, ὅταν ξύπνησαν, ἀναζητοῦσαν ἔλαιον γιὰ τὰ φανάρια τους καὶ ἄρχισαν νὰ χτυποῦν τὴν κλειστὴ πόρτα τοῦ Γάμου, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα ἄκουσαν τὴν φωνὴ τοῦ Κυρίου, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω. Δὲν σᾶς γνωρίζω» (Ματθαίου 25,12). Παράλληλος εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ἀπευθύνει ὁ Χριστὸς σὲ πρώην ἀποστόλους του. Λέει, «Πολλοὶ ἐκείνη τὴν ἡμέρα, τῆς Β’ Παρουσίας, θὰ μοῦ ποῦνε. Κύριε Κύριε, ἐμεῖς στὸ ὄνομά σου δὲν προφητεύσαμε καὶ στὸ ὄνομά σου δὲν βγάλαμε δαιμόνια καὶ στὸ ὄνομά σου δὲν κάναμε πολλὰ θαύματα; Τότε θὰ τοὺς πῶ, ὅτι δὲν σᾶς γνώρισα ποτέ. Ἀπομακρυνθῆτε ἀπὸ μένα, ὅσοι ἐργαστήκατε τὴν ἀνομία» (Ματθαίου 7,22-23). «Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοὺς ἀπειλεῖ μὲ ἀναπόφευκτη κόλασι» (Ἰσιδώρου Πηλουσ. ἐπιστολὴ Α’ 145η MignePG 78,280D). Τελεία καὶ παῦλα. Δὲν ἔχει μισόλογα. Οὔτε ὅτι μπορεῖ κάποτε νὰ γίνη ἡ περίφημη «ἀποκατάστασι τῶν πάντων». Δηλαδὴ στὸ τέλος τέλος εἶναι θέμα προσωπικῆς μας ἐπιλογῆς ἀπὸ ποιὰ πύλη θὰ εἰσέλθουμε. Καὶ τὸ μεγάλο ἐρωτηματικὸ ἢ ἡ συνέχεια τοῦ βίου μας θὰ εἶναι τὸ ποῦ θὰ φθάσουμε. Στὴν ἀπώλεια ἢ στὴ ζωή;

Γράφει σὲ ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης πρὸς κάποιον μοναχό. «Γιατὶ ἐνῶ διάλεξες τὸν στενὸ δρόμο καὶ ἔδωσες ὑποσχέσεις ἐνώπιον Θεοῦ, ἐσὺ μὲ τὴ ζωή σου περπατᾶς στὸν εὐρύχωρο, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν πνευματικὸ θάνατο; Αὐτὰ ποὺ ἀπολαμβάνεις πλούσια ἐδῶ, ἐκεῖ ἐπάνω σοῦ ἑτοιμάζουν τιμωρία. Ἡ κακουχία ὅμως στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ ἡ ἄρνησι τῶν ὑλικῶν ἐπιθυμιῶν ἑτοιμάζη τὴν ἀπόλαυσι τῶν μελλόντων ἀγαθῶν» (ἐπιστολὴ Α’144η MignePG 78,280B).

ἀρ.νι.μα.

1 Μαρτίου 2018

nikiforos 2