Η επίσκεψή μας το Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2020 στα Μπουχάρια Μικροβάλτου ήταν μια θαυμάσια εμπειρία για μας τους μεγάλους, που εδώ και πολύ καιρό λέγαμε και ξαναλέγαμε να πάμε, αλλά και για τα τέσσερα εγγόνια μας που πήραμε μαζί μας. Χαρά τα παιδιά….. Φώναζαν ρυθμικά μπουχάρια- μπουχάρια…..
Παρέα με τον Στέλιο και τον πατέρα του τον Βασίλη ξεκινήσαμε το πρωί για αυτόν τον προορισμό.
Θυμάμαι τον Αχιλλέα τον Ντοβόλη τον Δήμαρχο με πόση υπερηφάνεια μιλούσε για αυτά.
Η ημέρα θαυμάσια. Ηλιόλουστη αλλά χωρίς πολλή ζέστη.
Πρώτη μας στάση πάνω στη γέφυρα Ρυμνίου-Αιανής. Επιτέλους συντηρημένη και με καινούργιο οδόστρωμα. Η λίμνη γαλήνια και καταγάλανη, αλλά η στάθμη της χαμηλή. Ιδίως από την πάνω μεριά. Στο βάθος το καταπράσινο πλατανόδασος. Πανέμορφος τόπος. Θαυμάσαμε τα ασπροπούλια που πετούσαν και τα αμέτρητα μαυροπούλια της λίμνης, που είχαν σταματήσει στον αμμώδη πυθμένα της, που είχε αποκαλυφθεί από τα λιγοστά, την περίοδο αυτή, νερά της. Προφανώς για να ξεκουραστούν, μιας και έχουν ταξίδι μεγάλο για τις θερμές χώρες.
Κατευθυνθήκαμε στη συνέχεια για το Μικρόβαλτο αφού αφήσαμε πίσω μας το Ρύμνιο το χωριό του αείμνηστου δασκάλου Νίκου Αρβανίτη. Τον θυμήθηκα …Πόσο νοιάζονταν για το χωριό του….
Ανηφορίζοντας, μετά τη διασταύρωση στη γέφυρα, εκεί που είναι το εργοτάξιο μαρμάρων, πήγαμε δεξιά και μετά από λίγο συναντήσαμε στο δρόμο ένα κοπάδι με γίδια τα περισσότερα άσπρα. Ηγούνταν τρία κουδονοφόρα περήφανα τραγιά και συνοδεύονταν από πέντε έξι μεγαλόσωμα τσομπανόσκυλα.
Η εικόνα πανέμορφη και σπάνια. Οι εγγονές χαίρονταν με όσα έβλεπαν.
Να και ο βοσκός. Ηλιοκαμένος και ξερακιανός. Γνωστός μας φάνηκε. Ο Νίκος από το Τριγωνικό ο γαμπρός του Γιάννη….
-Πόσα έχεις, τον ρώτησα.
-Τριακόσια, μας λέει.
-Και πως ξέρεις ότι είναι τόσα;
-Τα αρμέγω κάθε μέρα, τα μετρώ και το ξέρω. Έτσι διαπιστώνω αν μου λείπει κάποιο. Θα λέγαμε και άλλα, αλλά το κοπάδι τραβούσε μπροστά….
-Είσαι ήρωας, του λέω και συνεχίζουμε.
Φθάνουμε στο Μικρόβαλτο στο χωριό του Γιώργου του Μαστρογιαννόπουλου, που τα τελευταία χρόνια το πρόβαλε πάρα πολύ όπως και την ευρύτερη περιοχή. Σε μια παιδική χαρά ήταν αρκετά παιδιά. Ακούγονταν οι ζωηρές φωνές τους. Έπαιζαν ξένοιαστα. Ωραία εικόνα.
– Σε λίγες μέρες όμως η παιδική χαρά θα είναι άδεια. Τα παιδιά θα ξανάρθουν το Πάσχα σκέφθηκα….
Προχωρήσαμε και μια πινακίδα μας δείχνει Μπουχάρια αριστερά. Ευτυχώς ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος. Είναι ο ίδιος που οδηγεί μετά από δέκα χιλιόμετρα στο Λιβαδερό. Μετά από τρία περίπου χιλιόμετρα φθάνουμε στον προορισμό μας. Μια πινακίδα μας πληροφορεί ότι το έργο έγινε με χρηματοδότηση κυρίως του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης. Περίπου 300,000 ευρώ.
Μια ξύλινη κατασκευή παρακάτω πάνω από πενήντα τ.μ. που μοιάζει με σπίτι στη μέση του πουθενά με ανοικτή την πόρτα, είναι το πρώτο που αντικρίζουμε. Ημιτελές και εγκαταλειμμένο. Κοιτάζει προς το πανέμορφο και απέραντο δάσος της Πάδης. Υπέροχη η θέα. Τα δένδρα του βελανιδιές ημεράδι όχι πουρνάρι.
Καλή ιδέα το οίκημα ,σκέφθηκα, για να εξυπηρετούνται οι επισκέπτες , αλλά ποιος το προστατεύει και ποιος το συντηρεί;
Προχωράμε και να μπροστά μας ο περιπατητικός διάδρομος- μονοπάτι με τα ξύλινα κάγκελα, που λύγισαν όμως στη φθορά του χρόνου. Το τεράστιο σε μήκος μονοπάτι είναι τσιμεντένιο με στρώση από πέτρα Καβάλας, που σε πολλά σημεία έχει ξηλωθεί. Χρειάζεται προσοχή διότι έχουμε και τα παιδιά.
-Που είναι τα Μπουχάρια; ρωτάει ο μικρός Γιωργάκης.
-Νάτα.
-Πω πω τι όμορφα…
-Και τι πολλά που είναι;
-Με τι μοιάζουν;
-Τι έχουν πάνω τους; Καπέλα; -Ποιος τα έφτιαξε;
Ρωτάνε τα παιδιά.
-Η γη και η βροχή τα έφτιαξε. Από το κοκκινόχωμα της είναι. Προαιώνιοι γεωλογικοί σχηματισμοί. Σας αρέσουν;
-Ναιαιαιαιαι….όλα μαζί.
Μπράβο, είπα .Άξιζε τον κόπο που ήρθαμε. Ωραία εμπειρία είπε κάποιος άλλος…. Και συγχαρητήρια σε αυτούς που είχαν την ιδέα και σε αυτούς που έκαναν το έργο είπε κάποιος άλλος.
Όλα καλά. Αξίζουν τα Μπουχάρια να τα επισκεφθούν προ πάντων οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, αλλά πρέπει να συντηρηθούν και να επισκευαστούν το συντομότερο.
Λίγο μετά έμαθα από τον παλιό Δήμαρχο τον Αχιλλέα Ντοβόλη και σημερινό Πρόεδρο του Τρανοβάλτου πως θα γίνει σύντομα αυτό, καθώς υπάρχει χρηματοδότηση 140.000 ευρώ.
Γυρίζοντας από τα Μπουχάρια στρίψαμε αριστερά προς το Τρανόβαλτο για ένα καφέ, αλλά και ευκαιρία να δούμε τον φίλο μου τον Βαγγέλη τον Λαβαντσιώτη, εφοριακός ως το 2008 και Προϊστάμενός μου για πέντε χρόνια 1998- 2003, συνταξιούχος πλέον.
Στη διαδρομή να ένας ακόμα βοσκός, ο εβδομηντάρης Δημήτρης Π. από το Μικρόβαλτο. Έβοσκε τα πρόβατα του. Φαινόταν μεγάλο το κοπάδι. Ο ίδιος στηρίζονταν στην κλούτσα του γερμένος μπροστά και περιστοιχίζονταν από τα τσομπανόσκυλα του.
-Πόσα έχεις ,τον ρώτησα.
-Τριακόσια δέκα.
-Και πως το ξέρεις;
-Έχω μηχανή αρμέγματος και τα μετράει. Το γράφει.
-Κριάρια πόσα έχεις;
-Δώδεκα.
-Αρκούν;
-Ναι.
-Άρα τριακόσια είκοσι δύο….
-Τι τα θες…Δεν βρίσκω τσομπάνο…,μας λέει…..
Συνεχίζουμε. Φθάνουμε σε λίγο έξω από τα χωριό. Ένα εργοστάσιο μαρμάρων δουλεύει. Θεοδωρόπουλος…με τεράστια γράμματα. Πόσο όμως δουλεύει;
Ψηλά στο βουνό τα δοξασμένα λατομεία που κάποτε έδιναν πλούτο και ζωή στον τόπο.
Στην πλατεία του χωριού μας κάνει εντύπωση η καφετέρια του Γιάννη του Κούρα. Εκεί θα πάμε, αλλά πρώτα να καλέσουμε τον φίλο μου τον Βαγγέλη. Ήρθε , χαιρετηθήκαμε με τους αγκώνες μας. Έλαμπε από χαρά .Μας κέρασε καφέ και μας περιέγραψε την κατάσταση που επικρατεί στο χωριό του.
-Άδειασε το χωριό , δεν υπάρχουν δουλειές. Τα μαρμαράδικα είναι κλειστά. Προσπαθεί ο Αχιλλέας αλλά ελπίδα καμία, είπε.
-Κάτι άκουσα για την επένδυση του Ελληνικού. Ότι θα προτιμήσουν τα μάρμαρα Τρανοβάλτου, είπα.
-Μακάρι.
-Στο χωριό σας Βαγγέλη το καλοκαίρι του 1976 με τον πατέρα μου και τον θείο μου τον Λευτέρη εργαστήκαμε στην κατασκευή του αποχετευτικού δικτύου με έναν εργολάβο Μπάμπη από τη Λευκόβρυση , είπα για να δείξω ότι με συνδέει με το χωριό και κάτι ακόμα.
Θυμηθήκαμε τα παλιά, με το φίλο μου, τότε που ένα τμήμα από το υπαλληλικό κατεστημένο και ορισμένοι λογιστές παλιάς κοπής , με πολιτικές διασυνδέσεις, του βάζαν εμπόδια να ασκήσει διοίκηση κατά των φοροφυγάδων και να αλλάξει νοοτροπίες…..
Μια βόλτα στην πλατεία με τα αγάλματα από ντόπιο μάρμαρο. Έργα του Φιλίππου Καλαμάρα.
-Αυτός ποιος είναι ρώτησε μια εγγονή.
Ο Δεσπότης ο Κωνστάντιος, ήταν Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης. Κατάγονταν από το διπλανό χωριό Βογγόπετρα Πάδης, που τώρα δεν υπάρχει. Τον τιμούν.
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Από ψηλά, από τα Καμβούνια, η Ελίμεια γη κάτω με τη λίμνη μοιάζει με ζωγραφιά. Ξεχωρίζει καθαρά το Ρύμνιο, η Αιανή, ο αρχαιολογικός της χώρος, η Καισαρειά, η Άνω Κώμη και τα χωριά της Ελίμειας, στο βάθος η Κοζάνη.
Φθάσαμε στην Αιανή.
-Παιδιά σας άρεσε η εκδρομή;
-Ναιαιαιαιαι…..όλα μαζί.
