Ἐφτασάμι κα’ τς δγυὸ τοὺ μισμέρ’ στοὺ χουργιό. Ἤμασταν τέσσιρ’ νουμάτ’ κι ἡ Μάνναμ’ μαναχιὰ μὶ τὰ ἰνηνταδγυότς τὰ χρόνια. «Οὕλου καρτιρῶ, κι τηρῶ ν’ἀνοίξ’ ἡ πόρταμ’, χρυσόμ’ κουρίτσ’», εἶπι σνὌλουγα τ’Γιουργάκ’». Ἀ κι ἡ καημέν’ ἡ Ὄλουγα ξισκίσκι ἡ καρδγιά τς κι βαλάντουσι στὰ κλιάματα. Μᾶς τηλιφώντσι κι ἡ Χρήστους μὶ ‘νΚαλλιόπ’ ἀπ’ σιαπὰν ἀπ’ ‘νΟὐλανδία.
Ἅμα κατέφκαμι στοὺ δρόμου γιὰ τοὺ σπίτ’ πρῶτα χιριτίσκαμι μὶ τοὺν μπράτμου τοὺν Χαράλαμπου τ’Γκουβρουκότσ’. Εἴντους χρόνια σιακάτ’ σνἈθήνα. Γειτόν’, μπρατίμνια ἀ κι συμμαθηταί ἀπ’ τοὺ 1958. Τἆπαμι λίγου πουδαράτα.
Ὕστιρα εἰδάμι κι τὰ πιδγιὰ τ’παπαΧιλλέαμ’. Ἰβλουημένα, ἕνα κι ἕνα. Κιὰ τὰ τέσσιρα φοιτηταί! Χάρκαμι. Εἶδα τς γειτόν’ τοὺν Θανασάκ’ κι τ’Βάσου τ’Δυσσέα κι τς Μαρίας μὶ ὅλ’ τς θκοί τς. Τέλους ἀ κι τ’ἀξαδέρφχιαμ’, τοὺν παπαΘανάϊσ’, τοὺ Νίκου, τοὺν Λιάκου μαζὶ μὶ τς γναῖκις τς, μὶ τὰ πιδγιά τς, νύφις κι γαμπροί, ἀ κι τ’ἀγγόνια τς. Ἔλειπι ἡ Σουλτάνα κι ἡ Βαγγιλίτσα ἀποὺ εἶνι παπαδγιὰ σιαπάν’ κα’ τ’Φλώρινα. Λουμοῦρα ὄμουρφ’! Ἕνα ἁλών’ πιδγιά! Ἦρθι κι ἡ Στέργιους μὶ τ’Δήμητρα ἀπ’ σιαπάν’ ἀπ’ τ’ Μησήμβρια. Αὐτόϊα ἀποὺ εἶδα ἰκεῖ εἶπα εἶνι τρανὴ ἰλπίδα, κι ὅτ’ θὰ κρατήσουμι σὰν Ἕλληνις. Ὅ,τ’ κι ἂν μᾶς φκιάσν οἱ Ἰμπόρ’ τῶν Ἰθνῶν.
Ἔμ ὕστιρα ἦρθι κι ἡ κατακαημέν’ ἡ λιόρδα, γιὰ νὰ φᾶμι κι ψίτσα. Μᾶς ἦρθι ἄτκα κι μᾶς ἔπχιασι λιγούρα. Ἀφοῦ ἀπέρασι μνιὰ οὑλόκληρ’ Σαρακουστή, δικιούμασταν νὰ φᾶμι κὶ λίγου. Κι ἔτσιας ἔφαγάμι. Εἶχι ἕνα κατσίκ’ ψτό… Τς τοὖχει ψήσ’ τέλεια ἡ ἀμψιός τς ἡ Σιάκας τ’μπάρμπαμ’ τ’Νικόλα. Εἶχι κι κλουρόπτα ρουδουξηρουψημέν’ μὶ δικατέσσιρα πέτουρα. Ἀκόμα κι τώρα στὰ ἰνῆνταδγυότς φκιάν’ πέτουρα λιπτά, νυφχιάτκα, ἀπ’ λέν’ στοὺ χουργιό. -Ἀ ρὰ παπαδγιά, τνεἶπι ἕνας, ἀφοῦ μὰ δὲν γλέπς κι τόσου καλά, πῶς ἔφκιασις τέτχοια πίτα; -Τ’φκιάν’ τὰ χέργιαμ’ μαναχάτα, ρὰ πιδίμ’, εἶπι. Εἶχι κι τὰ λιανώματα ἀπ’ τοὺ κατσίκ’. Τοὖχει φκιάσ’ μὶ χουρταρκά. Ἔβαλι μαζιά, κρουμδόφυλλα κι σκουρδόφυλλα, φρέσκου ἁδγυάζμου κι Μακηδουνήσ’ (ὄϊ, λέτι νὰ μᾶς φκιάσ’ καμνιὰ μοίνησ’ ἡ ΤσιπρουΖάϊφς, ἀπ’ λέμι τώρα Μακηδουνήσ’;). Τἄχει ὅλα μαζιμένα ἀπ’ τοὺν κήπου τς. Σιαὐτὸ τοὺ χαρμάν’ εἶχι ψιλουκόψ’ τὰ σκότχια, τοὺ πλιμόν’, τὰ νιφρὰ κι τἄντιρα ἀπ’ τοὺ καημένου τοὺ κατσκούλ’, ἀ κὶ λίγου ρύζ’. Εἶχι γέν’ σὰν ἀλοιφή.
Ἀφοῦ ἐφαγάμι, τ’λέου. Ἀ ρα μάννα, τὰ παπούτσιαμ’ σὰν νὰ πάτσα λίγου σὶ λάσπις κι θέλν βάψιμου. –Βγάλτα ρὰ πιδίμ’, νὰ στὰ βάψου τἀκουσιοῦ. Ἔτσιας μ’ἔβαψι κι τὰ παπούτσια ἀ κι τὰ γυάλτσι μὶ τὰ ἰνῆνταδγυό τς τὰ χρόνια! Αὐτόϊας πχιὸ πουλὺ τοὖχα μιράκ’ νὰ μὶ τοὺ φκιάσ’. Ἔτσιας σὰν εἰκόνα. Ἅμα δὲν πιστέβτι, ‘νἔβγαλάμι κι φουτουγραφία, καθὼς τἄβαφι. Σκέφκα, πχοιὸς ξέρ’ τ’χρόν’; Κα’ τοὺ 1960 ἴλιγαν ἡ Δημήτρης κι ἡ Πάνους τ’θκή μας τ’Σταυρούλα νὰ τς βάψ’ τὰ παπούτσια κι αὐτὴν τς ἴλιγι. -Ἅμα μὶ δῶστι ἕνα φράγκου ἢ ἕνα πινηντούλ’ θὰ σᾶς τὰ βάψου.
Ἰκεῖα φεύγουντας μὶ δίν’ κι μνιὰ σακκούλα παράδις. Πχοιὸς ξέρ’ σιαποῦ τἄχει ρουκουμένα κι τὰ ξιαστόχσι. Τν ἀνοίγου κι τὶ νὰ δῶ; Χάρτινα: τέσσιρα δγιακουσιάρκα μὶ τοὺν Ρήγα κι τοὺ Κρυφὸ Σκουλειό, τρία κατουστάρκα μὶ τνἈθηνᾶ κὶ τοὺν Κουραῆ, κιἕνα πιντακουσιάρκου μὶ τοὺν Καπουδίστρια. Κι μιταλλικά: ἕνα τάλλιαρου μὶ τοὺν Ἀριστουτέλ’, τρία δικάρκα μὶ τοὺν Δημόκριτου, δγυὸ εἰκουσάρκα μὶ τοὺν Πιρικλῆ, δγυὸ πινηντάρκα μὶ τοὺν Ὅμηρου κι τέσσιρα κατουστάρκα μὶ τοὺν ΜεγαΛέξαντρου. Μπράβουσ’ ρὰ μάννα, τ’λέου. Ἅμα τὰ μάθ’ αὐτάϊας ἡ Τσίπτρας κι ἡ Ζάγϊφς, ὅτ’ ἔχουμι τέτχοις παράδις μιτιἀφνοὺς ὅλ’ τς ἀρχαῖοι δὲν μᾶς γλέπου καλά. Ὅλ’ αὐτοὶ οἱ ἀρχαῖοι δὲν εἶνι μούγκι θκοί μας, ἀλλὰ τώρα εἶνι κι ἀποὺ ἰκεῖ σιαπάν ἀπ’ τὰ Σκάπχια, ποὺ ἀπόγραψαν σνΤρανὴ τ’Λίμν’ κι θὰ μᾶς φκιάσν καμνιὰ κατρατσιά.
Ἰπειδὴς ὅμους σήμιρα εἶνι τοὺ Χριστὸς Ἀνέστη κι τ’Ἄληθως Ἀνέστη γιατιαὐτὸ κι θὰ τὰ γλυτώσουμι ὅλα.
Ἄει σχουρνᾶτι μας
τ’ἉηΓιουργιοῦ29.4.2019, χρόνια πουλλὰ στς Γιουργάδις κι στς Γιουργίτσις
παπαδγιὰ Ἀφρουδίτ’
κι ἡ γιός τς ἡ Νικηφόρους.